Pozbawione owej melancholijnej urody byłoby nasze życie, gdybyśmy mieli nigdy nie zniknąć tak, jak znika rosa na równinie Adashino, albo nie ulecieć, jak ulatują dymy znad szczytu Toribeyamy, tylko trzymali się bez końca tego żywota. Cały czar życia w tym właśnie, że jest nietrwałe.

Przyjrzyjcie się innym stworzeniom — żadne nie żyje tak długo jak człowiek. Jętka nie doczeka wieczora, a letnia cykada nie pozna ni wiosny, ni jesieni. To cudowne uczucie uświadomić sobie, że przeżyliśmy choćby rok, nieśpiesznie smakując każdą jego chwilę.