A oto, co mi się śniło:

Ofiarnicy wiodą wołu, co nigdy nie chodził w jarzmie; prowadzą go do ołtarza; wół ma białe umaszczenie, pozłacane rogi, na głowie wieniec laurowy. Powróz wisi luźno i nie trzeba ciągnąć, bo zwierzę idzie posłusznie z uniesionym łbem. Oczy ma niebieskie i bodaj zwraca je na mnie, jakby wyczuwało, kto będzie mu katem. Ofiarnik rozkrusza grubą sól nad jego czołem; wół stoi bez ruchu; ofiarnik próbuje wina i oblewa jego głowę pomiędzy rogami. Zwierzę stoi tak, jak stało. Ofiarnik wydaje głos. „Czynisz swą powinność?” — pyta.

Unoszę topór; błękitne źrenice wpatrują się we mnie; patrzą jak zastygłe. Uderzam i mówię: „Czynię”. Wół, zadrżawszy, wolno osuwa się na kolana, lecz łba nie opuszcza; nadal wlepia we mnie oczy. Ofiarnik wyciąga sztylet i podrzyna wołu gardło, podsunąwszy czarę, w którą leje się posoka. Zwierzę się wykrwawia, zaczyna się dławić krwią, lecz nie spuszcza ze mnie wzroku; ślepia zachodzą mu mgłą; w końcu pada na bok.

To się wydarzyło ponad pięćdziesiąt lat temu, gdym był dwudziestotrzylatkiem. Że też coś takiego powróciło do mnie we śnie po tak długim czasie.